BİR BEDEVÎ devesine iki dolu çuval yüklemiş, üstüne de kendisi binmiş, gidiyordu. Giderken, üstü başı perişan birine rastladı. Adamla durup konuştu. O yoksul adam kendisine birçok sorular sorarak hakkında bilgiler aldı, sonunda da:
“Devene yüklediğin çuvallarda ne var?” diye sordu.
Bedevî:
“Çuvallardan birinde buğday, diğerinde de kum var” dedi.
Adam:
“Neden çuvala kumu doldurdun?” diye sordu.
Bedevî:
“Çuval boş kalmasın, devenin üstünde kolayca dursun” dedi.
Adam:
“Öyle yapacağına akılılık edip buğdayın yarısını bu çuvala, yarısını öbürüne koy; böylece hem çuvallar hafifler, hem de devenin yükü yarı yarıya azalmış olur” dedi.
Bedevî bu fikri çok beğendi:
“Ey akıllı ve bilgili kişi! Böylesine akıllı ve bilgili olduğun halde neden üstün başın perişan ve yaya yürüyorsun?” dedi.
Adama acıdı ve onu devesine bindirmeyi düşündü.
“Ey güzel sözlü hakim, bana doğruyu söyle! Sen ya bir vezirsin, yahut tebdil-i kıyafet etmiş bir padişahsın.”
Adam:
“İkisi de değilim, halktan zavallı bir filozofum” dedi. “Halime, kıyafetime baksana!”
Bedevî:
“Öyleyse mutlaka zengin ve varlıklı biri olmalısın, kendini gizlemek için böyle geziyorsundur. Söyle, kaç deven, kaç öküzün var?” diye sordu.
Filozof cevap verdi:
“Boşuna uzatıp durma. Ne devem var, ne öküzüm.”
“Dükkânların, malların olmalı. Dükkânlarındaki mallar nelerdir, bari onu söyle.”
“Ne dükkânım var, ne de malım.”
“Öyleyse paranı sorayım. Ne kadar paran, pulun var? Madem bu kadar bilgilisin, bunca hikmet sahibisin, her tuttuğunu altın edebilir, bakırı altına çevirebilirsin.”
“Para pul şöyle dursun, bir lokma ekmek alacak bir mangırım bile yok, böyle diyar diyar dolaşıp duruyorum, kim bir lokma ekmek verirse onunla idare ediyorum.”
Bu son cevap üzerine, bedevî iyice kızdı:
“Yürü uğursuz herif, yanımdan uzaklaş!” diye bağırdı. “Benim çuvallardan birine kum doldurmam, aptallığım, senin akıllılığından daha iyi; çünkü dağarcığımda azığım, çuvalımda buğdayım var” dedi.
Fikir ona derler ki, bir yol açsın. Yol ona derler ki, bir sultana ulaştırsın.
(Mevlânâ)
© 2021 karakalem.net
