AMERİKA’YA DÖNDÜĞÜM seneydi 2019. Zihnimde hep ‘yapacağın işleri elinden geldiğince düzgün yapmalısın’ mottosuyla, daha önceden yapmış olmam gerekenlere geç kalmışlığın verdiği pişmanlık psikolojisiyle, dengeli hırsların peşine düştüm. ‘Bir şeyi büsbütün elde edemesen de büsbütün terk etmemelisin’ tavsiyesinden ümit devşiriyordum. Hem deneyimlediğim hem de başkalarında gördüğüm bir gerçek vardı. Hayatta hiçbir şey doğrusal değildi. İniş çıkışlar kaçınılmazdı. Bazen ansızın çıkışlar, bazen de amansız inişler söz konusuydu.
Zihnimde bu gerçekler ve öykünmeler devam ederken, farklı yönlerden örnek aldığım iki akademisyenin ölüm haberleri peş peşe geldi o sene içinde. Mesleklerinde yetkin, alanlarında derin ve nitelikli yayınlar yapmış bu iki saygın akademisyenin ölümü de kalbime hayatın doğrusal olmadığını acı bir şekilde pekiştirdi. Birisi mesleğinin zirvesinde, nispeten genç ateşin bir zeka; diğeri daha ileri dönemde saygın, alanı yönlendiren biriydi. 40 yaş sonrası aydınlanmalar çağı olsa gerek; her beklenmedik ölüm, hayat oyununun kartlarını yeniden düzenleyip açmayı gerektiriyordu. Güncel hayatın akışı devam etse de insan manevi anatomisiyle yeniden şekilleniyordu.
Üzerinden geçen dört buçuk senenin sonrasında şimdi başka bir üniversitede kendisiyle yüz yüze tanışmayı ertelediğim bir akademisyenin vefat haberini aldım. Ha bugün ha yarın tanışırım derken, bugün bir yarının daha olamayacağını öğrendim. Zihnim tekrar ertelediklerimi sorgulattı. Bu üç ölüm de arkadan hayırlarla, güzelliklerle hatırlanabilmenin bu hayatın en büyük kazanımlarından olduğunu da tekrar tekrar gösterdi. Bu insanların yakın çevreleri, profesyonel arkadaşları onların yaptıkları katkıları, hayatlarına dokunuşlarını, bilime katkılarını içtenlikle yazdılar. Hayatın sürprizlerle dolu iniş çıkış hatlarında ap açık bir gerçek, Düş Sokağı Sakinleri’nin söylediği gibi ‘ölümler çıplak gelir’.
